Hoewel deze Engelse dame met deze plaat -haar eerste in tien jaar tijd- aan haar vijfde output toe is, was ze voor mij een compleet onbeschreven blad en dus kwam er een beetje opzoekwerk kijken bij mijn pogingen om hier iets zinnigs over te schrijven. Sylvie Lewis -bemerk de lettergelijkheid tussen naam en plaattitel- was al heel jong met muziek bezig en kwam zo, op haar veertiende al, in het blikveld van Sir George Martin terecht. Ze nam met hem enkele songs op en kreeg er vooral de gouden raad om bij het componeren de grootste aandacht te besteden aan de melodie. Die raad nam ze ter harte en ze ging dus verschillende genres van dichterbij bekijken: de jazz-opleiding aan Berklee volgde, maar al snel had Sylvie door, dar haar ware roeping in het songschrijven lag. Het ene stond het andere niet in de weg en dat kun je ook op de nieuwe plaat nog horen, aangezien er op tijd en stond jazzy arrangementen of wendingen door de songs heen schijnen.

Belangrijk voor Sylvie’s evolutie, was haar ontmoeting met Richard Swift, muzikale duizendpoot, maar bij velen vooral bekend als bassist van The Black Keys. Met hem maakte zij vier platen, maar in de voor haar lastige periode tussen 2016 en vandaag, verloor zij haar mentor en wist ze het even allemaal niet meer. Het moederschap dat intussen ook haar deel werd, hielp ook al niet geweldig om de artistieke loopbaan verder uit te bouwen, maar gelukkig ontmoette ze Jonah Tolchin, toen die in Engeland toerde met Dawn Landes. Een paar gitaarlessen later werd de samenwerking een feit en het eerste resultaat is deze plaat, een verzameling songs, die Sylvie in de loop van verschillende jaren en verschillende situaties bijeen pende, maar tot nu niet uitbracht. Dat schrijfwerk gebeurde vaak in samenwerking met anderen: zo kwam “If Tears Were Diamonds” er na een sessie met Michelle Stodart van The Magic Numbers en de Welshe Lowri Evans en “You Give Silence a Bad Name” met de Noorse ster Marit Larsen. Over die song kan ik alvast zeggen dat)ie voor velen zeer herkenbaar zal overkomen, want hebben we ’t n iet allemaal moeilijk om “nee” te zeggen en hullen we ons daarom liever in stilzwijgen?

“Famous to Me” kwam er na samenwerking met Jude Johnstone, een geweldige songschrijver, die vooral bekend is doordat anderen, zoals Bonnie Raitt, Bette Midler of Emmylou Harris haar songs coverden, maar die, wat mij betreft, dringend herontdekt mag worden, onder meer door omwille van deze song, die een onmiskenbaar hoogtepunt vormt van deze plaat. De Schotse multi-instrumentaliste Astrid Williamson schreef mee aan “More Lies Than Christmas”, een Kerstnummer waar Sylvie mee in de knoei zat en een spiegelbeeld-song is van “We Belong to Summer”, dat ook op de plaat staat en over dezelfde persoon handelt.

U merkt het: deze plaat, gekenmerkt door de fijne, zachte stem en de veelzijdige arrangementen, behoeft een paar extra luisterbeurten, maar ze biedt alvast voldoende schoonheid om een mens op een winterse ochtend in goede stemming te krijgen. Nog even vermelden dat John Prine’s “Speed of the Sound of Loneliness” de plaat afsluit. Die plaat is mooi, maar ik kijk vooral uit naar heel nieuw werk van een dame die ik niet kende, maar waarin ik erg veel sterke muziek vermoed. Te ontdekken, zou ik zeggen!

(Dani Heyvaert)